Դե, եթե պոեզիայի օրն է, շնորհավորում եմ բոլորին` և' բանաստեղծողներին , և' բանաստեղծություն սիրողներին։

Աշխարհում երբևէ ապրած հանճարեղ կոմպոզիտորներից մեկի այս խոսքերը պատմականորեն հաստատված ճշմարտություն են: Որքան էլ ծանր շրջափուլերում է հայտնվել մեր ազգը, այնուամենայնիվ, իր գոյաբանական մարտահրավերներին պատասխանել է մշակույթ ստեղծելով: Այսօր մեր կողքին ապրում են արվեստագետներ, ովքեր Հայոց հողում իրենց ազգային արմատներն ունենալով՝ շարունակում են արարել ու երաժշտության լեզվով պատմել համամարդկային արժեքների մասին: Եվ մեր մշակույթի պատմության էջերում, անկասկած, իր տեղն է ունենալու անվանի ջութակահար, մենակատար, մանկավարժ ՌՈՒԲԵՆ ԿՈՍԵՄՅԱՆԻ ստեղծագործական ժառանգությունը:

Երբ ասում եք` «Մայր Հայաստան», այդ անվան տակ ի՞նչ եք հասկանում, ո՞ր երկիրն եք պատկերացնում։ Ներկայիս այս մի բուռ հողակտո՞րը, այս քար ու քռեճանո՞ցը։

Իրիկնամուտի սուփրեն լայն փռած Թաթխում եմ լույսը մթնշաղին ջերմ, Բարձրանում է վեր գավաթը լցված, Խմածդ ես չեմ:

Ինչպես հայտնի է 1921թ. մարտի 15-ին Սողոմոն Թեհլերյանը Բեռլինում գնդակահարեց Հայոց ցեղասպանության կազմակերպիչներից «իթթիհաթ վե թերաքքի»-ի ղեկավար, Օսմանյան կայսրության ՆԳՆ Թալեաթ Փաշային:

Ողջ լինելու դեպքում ի՞նչ կգրեր Չարենցն այսօր: Հաստատ կգրեր «Մահվան տեսիլ-2»-ը և դարձյալ կգոչեր՝ «Թող ոչ մի զոհ չպահանջվի ինձնից բացի»:

Ամբողջ աշխարհն է Բաբելոն դարձել` դավեր են նյութում խարդախ և ստոր, մեկը մյուսին փորձում է վարձել. ավար են որսում ջրերում պղտոր:

Խաչեր են կախվել անդունդի վրա՝ հոգիների պես ինքնահրկիզվող,- ձգվում է սաստիկ վերքի խորությամբ անդունդը՝ երկրի կրծքավանդակով,- խաչեր ու կրակ, արյուն ու ճարակ՝ հառաչանքի պես մարող օրվա մեջ, եւ վերին ձեռքը ջանում է դարձյալ մոխիրից զատել բառերը ոսկյա․․․

Այան մատաղ, ա կընանիք, Թող ձեր տանան տյուս կյա չարիք, Զուռնին սյասավ անիք հըրսանիք, Մոնք էլ կյանք շընհավեր անինք։

Սեփական ժողովրդին ատելու և պետությունը չսիրելու թեմաների հետ կապված փորձելու եմ անդրադառնալ պատմական կերպարների, որոնք կազմաքանդել են պետական լուրջ միավորներ, ավերել քաղաքակրթություններ և միաժամանակ ցեղասպան քաղաքականություն իրականցրել սեփական ժողովրդի նկատմամբ։